Joost is geboren in een echt kunstenaarsnest. Zijn vader is tekenaar , keramist maar vooral kunstschilder, zus Katelijn treedt ook in de voetsporen van papa , schildert voornamelijk, en geeft les in de academie. Joost  komt na zijn studies en legerdienst in contact met Jean Luc Verpoucke op de Koninklijke Academie te Kortrijk  en besluit zich te verdiepen in de beeldhouwkunst. Over een tijdsspanne van ca 10 jaar ontwikkelt hij zich als een volwaardige beeldhouwer met een hoogst persoonlijke stijl.

Hij houdt ervan verschillende materialen te gebruiken, soms in  combinatie  met elkaar.

Het resulteert in sculpturen die een monumentaal en ruw karakter hebben, en die zeker in de beginperiode een duidelijk affiniteit hebben met de architectuur. Grote massieve vormen die spelen met open en gesloten ruimtes,  dragende en hangende structuren dialogeren met elkaar.

Na verloop van tijd evolueerde hij  naar een meer ruwe , speelse en spontane  stijl, een creatief proces dat ontstaat uit het onderbewuste van de geest. De vormelementen , voornamelijk uit hout, ontstaan vanuit een dieper onderbewustzijn . Weg van het intellectuele, steeds zoekend naar spontaniteit en fantasie. De meeste werken ontstaan dan ook zonder vooraf uitgelijnd plan.

Naast het vormelijke, speelt het eigen karakter van de materie op zich een cruciale rol.

Hout zorgt vanuit zijn “zijn”  voor een ruw, licht , warm en levendig karakter, terwijl beton eerder een zwaar, strak en uitgelijnd karakter oproept.  Materialen op zich wekken andere gevoelens op.  De aanblik van een stapel houtblokken is niet dezelfde als die van een verzameling ijzerstaven.

Het werk van Joost past dan ook niet echt  in de  tijdsgeest van nu,  waarin kunst een intellectueel, verhalend en uitgezuiverd karakter heeft gekregen.  De poëzie zit hem net in de  eigenheid  en textuur van de materie, de keuze van de vormen en de combinatie die voor het juiste spanningsveld zorgen.

Nog tijdens zijn studies neemt Joost deel aan een aantal wedstrijden, om zijn werk in de weegschaal te leggen en op zoek te gaan naar de eerste prille erkenning.  Al snel valt zijn  werk in de smaak van verscheidene juryleden  en wordt hij bekroond met enkele ereplaatsen en wordt hij laureaat van Stimulans 97 in Kortrijk.  Intussen  krijgt een sculptuur in ijzer een  mooie plaats in het Astridpark te Kortrijk.  Het geeft hem de drive  om verder te werken en stilaan op zijn eigen benen te staan.

Na 10 jaar academie , waaronder een jaartje vrije grafiek bij Marc Vanoverbeke,  probeert Joost zich verder te ontwikkelen en verlaat hij de academie om zijn eigen , persoonlijke  weg te volgen, zonder zich op het commerciële pad te willen begeven.

Er volgen vele tentoonstellingen, meestal in groep, maar in 1998 krijgt Joost de kans zijn werk individueel te tonen in het kasteel van Aartrijke tijdens een grote openluchttentoonstelling. Hij vult met monumentaal werk dit  prachtige  domein  een hele zomer lang , en stelt ook enkele werken tentoon in de backstage ruimte van het rockfestival Torhout Werchter.  Joost plooide zich daarnaterug in zijn atelier en werkte rustig verder aan kleinere , minder monumentale werken.

Pas in 2006 slaagt Joost erin zijn, na verbouwing van zijn woning, zijn eigen atelier in te richten. Dit zorgde uiteindelijk voor de nodige rust en evenwicht.

Intussen blijft zijn beeldende taal  evolueren en slaagde Joost  erin om zichzelf stelselmatig  te vernieuwen. De speelse combinatie  van staal en gepigmenteerde betonelementjes vormen de start van een nieuw boeiend creatief proces dat nog lang niet ten einde is.